ارتقاء فهم سیاسی

نکته ی اول، تحصیل علم؛ نکته ی دوم، تحصیل ایمان مذهبی و تعبد و پایبندی به اخلاق اسلامی و تزکیه ی نفسانی؛ نکته ی سوم، آگاهی سیاسی. این هم از جمله ی چیزهایی است که رژیمهایی مثل رژیم منحوس پهلوی به شدت از آن واهمه داشتند که دانشجویان سراغ مباحث سیاسی و آگاهی های سیاسی بروند؛ لذا نمی گذاشتند. ولی برای دانشجو، یکی از سه واجب همین است. من یک وقت گفتم که محیط دانشگاه باید محیط سیاسی باشد. محیط سیاسی یعنی چه؟ آیا یعنی درس نخوانند، شعار سیاسی بدهند؟ یعنی زنده باد، مرده باد کنند؟ نه. ... محیط سیاسی، یعنی دانشجو از مباحث جهانی و از آنچه که در جهان و در کشور خودش می گذرد، آگاه باشد و اصولا بینش داشته باشد. اگر این نشد، ممکن است یک نفر به حد اعلای علم هم برسد، خیلی هم متدین باشد، اما دشمن بیاید به قیمت بسیار ارزانی او را بخرد و زیر بال خود بگیرد. ما چنین افرادی را داشتیم. ما در دوران رژیم طاغوت اساتیدی داشتیم که متخصص و متدین و خوب بودند؛ اما چون فهم سیاسی نداشتند، براحتی در اختیار هدفهای آن رژیم قرار می گرفتند؛ بدون این که خودشان بدانند. دانشجویان را هم به سمتی می کشاندند که آن رژیم می خواست. ... کسانی داشتیم که عالم و متدین بودند؛ اما نداشتن فهم و آگاهی و شعور سیاسی موجب شد که بروند جزو یکی از مهره های همان رژیم فاسد بشوند. [1]

دانشجو بایستی آگاهی سیاسی و فهم سیاسی و درک سیاسی داشته باشد؛ مباحث سیاسی را بداند و از آنچه که در جهان می گذرد، اطلاع داشته باشد. امروز جمهوری اسلامی از یک دولت صددرصد وابسته ی به مردم خودش برخوردار است. این دولت دارد چه کار می کند؟ در مسایل سیاسی دنیا کجای کار است؟ هدفهایش چیست؟ اقداماتش کدام است؟ چرا در فلان جهت حرکت می کند؟ چرا در فلان جهت دیگر حرکت نمی کند؟ شما این ها را باید بدانید؟

این که من این قدر اصرار دارم که محیط دانشگاه، محیط آگاهی و هوشیاری و کار سیاسی و ذهنیت سیاسی باشد، برای این است که دانشجو باید از جریانهای موجود جهانی مطلع باشد. شماها به خاطر خصوصیت جوانی، راحت تر هم می توانید عمق آن جریانات را حس کنید. [2]

پی نوشت: