شهید احمد نيكوكار

شهيد احمد نيكوكار در سال 1338 در خانواده‏اى مذهبى چشم به جهان گشود. دوره ابتدايى را در روستاى بازمرگان به پايان رسانيد و به علت علاقه شديدى كه به مسائل دينى داشت جهت خواندن درس حوزه به روستاى سيدآباد كه نزديك قوچان بود، رفت. به جهت فقر مالى و كارشكنى‏ هاى رژيم در بستن مدارس علميه به روستاى خود بازگشت. مدت يك سال خود به مطالعه اشتغال داشت سپس مدتى را در نيروگاه برق مشغول به كار شد و پس از آن نيز كارهاى متعددى را انجام مى‏ داد. در همان ايام شهيد نيكوكار فعاليت هاى اسلامى خود را آغاز نمود و در روستاى خود دفترى براى بسيج ايجاد كرد و فرماندهى آن رابه عهده گرفت و پس از گذراندن دوران آموزش نظامى به سوى جبهه رهسپار شد.
از خصوصيات شهيد، مظلوميت و آرامش ايشان را مى‏ توان نام برد كه هيچ يك از دردهايى را كه كشيده بود بازگو نمى‏ كرد. حتى پس از شهادت برادرش مى‏ گفت: «نبايد بگذاريم خون اين عزيزان پايمال گردد و بايد انتقام اينها را بگيريم». پس از آن در دانشگاه مشهد به سمت نگهبانى استخدام و مشغول به كار شد تا اين كه نوبت به عمليات خيبر رسيد وبرادرش مهدى نيكوكار مفقودالاثر گرديد و ايشان مصمم‏ تر شد تا راه او را ادامه دهد. مى‏ گفت: «حال بايد هرچه زودتر به جنگ دشمن خود برويم زيرا هر روز بيشتر عزيزان ما را مى‏ گيرند». شهيد احمد نيكوكار سرانجام در عمليات والفجر 9 و در جبهه سليمانيه به وسيله اصابت تركش به شهادت رسيد. اين شهيد بزرگوار از شهادت خود اطلاع داشت و دو عدد بيرق مشكى بلند و بزرگ تهيه كرده بود و مى‏ گفت: «پس از شهادتم اين دو را يكى بر سر در خانه‏ ام بزنيد و ديگرى را بر سر در مسجد». او همچنين در وصيت خود به خانواده‏ اش مى‏ گويد: «به فرزندانم بگوييد پدرتان شما را خيلى دوست داشت اما دينش در خطر بود و غريب مانده بود و بايد به كمكش مى‏ شتافت».