شهید سيد غلامرضا احمدى

شهيد سيد غلامرضا احمدى در سال 1333 در شهرمقدس مشهد و در خانواده‏ اى مستضعف به دنيا آمد. پس از گذراندن دوران ابتدايى در سال 1346 وارد دبيرستان شد و در سال دوم به دليل تغيير محل سكونت و دورى راه و نداشتن امكانات مجبور به ترك تحصيل گرديد و سه سال بعد وارد بازار كار شد و به پارچه فروشى مشغول گشت.
در سال 52 خود را براى خدمت سربازى معرفى كرد و دوره آموزشى را در بيرجند گذراند و به دليل علاقه و جديت در رشته تيراندازى مفتخر به دريافت جوايزى چند شد و بقيه خدمت را در تهران سپرى كرد. پس از اتمام سربازى به مشهد بازگشت.
در سال 56 و درپى اعلام نياز دانشگاه مشهد، جهت استخدام در آزمون شركت نمود و به عنوان راننده استخدام شد. شهيد احمدى از همان اوايل انقلاب روحيه انقلابى و پرشورى داشت. با شروع جنگ رفتن به جبهه را وظيفه خود دانست. وقتى برادرش سيد جعفر احمدى در سال 61 به جبهه رفت و مجروح شد، علاقه او به جبهه زيادتر شد. همواره مى‏ گفت: «دعا كنيد من هم موفق شوم و اداى وظيفه كنم». در تاريخ 14/11/1361 از طرف دانشگاه به عنوان راننده آمبولانس به جبهه اعزام شد و پس از سى و پنج روز خدمت درتاريخ 18/12/1361 با دهان روزه در فكه به شهادت رسيد.

يكى از دوستانش درباره وى مى‏ گويد: از هنگامى كه افتخار آشنايى و مصاحبت با شهيد احمدى را يافتم بسيار خوش وقت بودم. از همان ابتدا كه به اتفاق 60 نفر از رزمندگان با قطار به سوى جبهه حركت مى‏ كرديم بيش از هر كس شيفته اخلاق و بزرگوارى اين برادر بودم. شهيد احمدى به دعا و نيايش پروردگار متعال بسيار علاقه‏ مند بود. هرگاه با او صحبت مى‏ كرديم كه چرا به جبهه مى‏ روى؟ مى‏ گفت: «ما از دو حال خارج نيستيم، يا پيروزى نهايى نصيبمان مى‏ گردد و يا اينكه شهادت پذيرايمان خواهد بود كه در هر صورت به هدف خود رسيده‏ ايم و به تعبيرى ديگر چه شهادت، چه زيارت هر دو نيكوست و (احدى‏الحسنيين) است».